A Carribean getaway

Colombia is bruisend, swingend, verslavend. Maar wat als de eeuwige draaikolk van salsa en dreunende reggaeton je dreigt te verzwelgen? Als je bruinverbrande gezicht langzaam plaatsmaakt voor het grauwe masker der slapeloosheid? Tja, dan helpt alleen nog de Caraïbische kust…

We beginnen meteen maar even schuldbewust: ja, het is even geleden. We zijn bepaald geen brave bloggers geweest. Maar, in our defence... Nou ja, niets eigenlijk. Behalve dan de volgende foto, die we graag voor zich zouden laten spreken.

Zoals u kunt zien: we hebben het druk gehad. Op onze eigen manier. Want niets doen vreet tijd. En het niets doen was meer dan welkom, want na twee volle weken van feest, Feria en andere gekkigheid kwam de rum bijna uit onze poriën zetten en konden we onze inmiddels klein geworden oogjes amper nog open houden. We konden zelfs even geen salsa meer horen. Kun je nagaan. En dat was dus allemaal de schuld van Cali...

Het hele verhaal begon net na de Colombiaanse kerst. Misschien weet u het nog: dat hysterische lichtspektakel waar we in Medellin getuige van mochten zijn. Meteen daarna, met de vlekken nog nadansend op ons netvlies, pakten wij een nachtbus naar de zuidelijke stad Cali, ofwel 'The Capital of Salsa', om ons daar een week lang in het feestgedruis te storten van de beruchte 'Feria de Cali': een jaarlijkse feestweek van kerst tot oudjaar, gekenmerkt door concerten, optochten, heel veel rum en nog meer salsa. Daar hadden wij wel oren naar. Daarnaast wachtte ons in Cali een weerzien met Danny, Jim en Ruaridh, een stel fijne vrienden die we in Bogotá gemaakt hadden, dus driewerf olé: het feest was compleet.

We settelden ons in het 'Pelican Larry Hostel': stikheet, ranzig, maar oh zo gezellig. Wij waren er klaar voor: laat die Feria maar komen.

Over wat er in de dagen daarna gebeurde kunnen we of een heel lang ofwel een heel kort verhaal vertellen. We denken dat het voor alle betrokkenen beter is voor het laatste te kiezen. De korte versie luidt: het was nogal gezellig. De dagen in Cali trokken in een feestelijke waas aan ons voorbij. Een waas die onder andere bestond uit...

Cervezaatjes in de tuin

Steak

Oude vrienden

Nieuwe vrienden

Salsa

And one very happy New Year...

En toen was de koek even op. En niet alleen vanwege de katerige hangerigheid die traditiegetrouw gepaard gaat met de eerste dagen van het nieuwe jaar. De clubs, de hitte, het liggen zweten onder een ploeterende ventilator, het hangen in een hostel waar een veertigjarige Spanjaard om vier uur 's middags nog in een delirium van allerhande verdovende middelen in zijn onderbroek door de gangen dartelt... Het was gewoon wel even goed geweest.

En dus togen wij naar de Caraïbische kust, alwaar wij de ons voor een paar dagen vestigden in Taganga, een pittoresk vissersdorpje, wat ook wel als een 'diving paradise' en 'hippie hide out' wordt omschreven. Dat wordt een ouderwets robbertje wedstrijdchillen, dachten wij. Dat pakte anders uit. Dus voor een ieder die van plan is om Taganga ooit een bezoekje te brengen: ja, je kunt er nog steeds goedkoop duiken, maar een 'hippie hide out' is het al lang niet meer. Wat het wel is? Een ooit inderdaad pittoresk vissersdorpje dat in korte tijd is veranderd in het populairste uitgaansoord van de kust en nog steeds amper lijkt te beseffen wat het is overkomen. Daar waren ze weer: de drommen mensen en de dreunende beats. Dus daar ging ons idee van een weekje uitrusten op het strand.

We deden nog een aantal dappere pogingen...

Maar ons plan om voor even aan het Colombiaanse feestgedruis te ontsnappen leek gedoemd te mislukken. Het was tijd voor drastischer maatregelen. Tijd om afgelegener oorden op te zoeken. En deze allesoverheersende behoefte aan rust werd niet alleen gestuurd door een groeiende fiesta-moeheid, maar ook door het droevige en plotselinge overlijden van Floor's tante. Het gevoel van verdriet en verlangen naar contact met thuis vroeg om stilte, rust en afzondering. Gedurende een aantal dagen speelde het idee om op en neer naar Nederland te vliegen voortdurend door onze hoofden. David, die een maand eerder het onverwachte overlijden van zijn oom te verwerken had gekregen, begreep uit eigen ervaring maar al te goed hoe machteloos je je kunt voelen als de mensen die je zou willen troosten zo ver weg zijn. Uiteindelijk ontdekte Floor dat ze zelfs vanaf de andere kant van de wereld toch dichtbij kon zijn, door via Skype te helpen met het voorbereiden van teksten voor de begrafenis en het schrijven van een gedicht dat tijdens de plechtigheid door haar zus Maartje zou worden voorgelezen. En gelukkig zou het nog maar een paar weken duren voordat we onze familie weer in onze armen zouden kunnen sluiten.

Maar van één ding waren we overtuigd: die laatste weken zouden we in ultieme rust doorbrengen. Weg van de terreur van happy hours en immer ronkende reggaeton. Op naar een plek waar de enige soundtrack wordt gevormd door het geluid van de brekende golven: Palomino.

Tja, wat kunnen we er over zeggen. Zeven gelukzalige dagen van zand tussen de tenen en zout in de haren. Niets dan luiheid onder de palmbomen op een plek waar je kunt kiezen uit de volgende dagactiviteiten:

Schommelen onder een palmboom...

Voor je uit staren op het strand...

Beetje wandelen...

Beetje lezen...

Beetje eten...

Dop was er trouwens ook

'Haai'

Oh, en naar verluid kon je er fantastisch tuben en surfen, maar daar waren we te lui voor.

En warempel, na ruim een week had zelfs David zijn vaste strandgerelateerde onrust (Flop, zullen we gaan zwemmen? Stukje rennen? Is er een frisbee? Kom je spelen met de bal?!!!!) laten varen en zich overgeven aan de weldaad van het glorieuze nietsdoen. Het enige nadeel van een leeg hoofd is dat het zich des te sneller weer vult met gedachten aan de naderende thuiskomst en alle zekerheden en onzekerheden die daarbij komen kijken. En dat soort gedachten wilden we liever nog even naar de achtergrond verbannen. Niets laat thuis zo ver weg lijken als een nieuw avontuur. Dus, volledig uitgerust en als herboren, pakten wij ons boeltje om op weg te gaan naar een plek zo afgelegen dat nog relatief weinig reizigers zich aan de tocht wagen, het allernoordelijkste puntje van Zuid Amerika: Punta Gallinas.

Om vast een beeld te schetsen: Punta Gallinas is één van die bijzondere plaatsen ter wereld waar de natuur nog de scepter zwaait in al haar wonderlijke glorie en die nog vrijwel onaangeraakt is gebleven door massatoerisme. Dit ruige oord in het noordoosten van Colombia, dat het oude Wayuu volk nog steeds haar thuis noemt, is de plek waar twee uitersten van natuurschoon elkaar raken en samen een haast buitenaards landschap vormen: de geeloranje woestijn en de azuurblauwe oceaan. Dat wilden wij meemaken. En dus wierpen wij de bezwaren van tijd, geld en moeite opzij en besloten we het erop te wagen. Yeah! We gingen weer op avontuur en hadden er (zichtbaar) zin in.

En na uren in een jeep...

...nog meer uren in een (al dan niet functionerende) truck...

door het stof...

en door het absolute niets...

...kwamen we dan eindelijk aan bij Cabo de la Vela: een dorpje dat uit niets meer bestaat dan een rij van houten huisjes aan de rand van de woestijn, op steenworpafstand van een helblauwe zee.

Zo'n plek waar niet meer te doen is dan op een verlaten strandje staan luisteren naar de branding.

En dan misschien op een heuvel klimmen om de zon te zien onder gaan.

De volgende ochtend, na een nacht in de open lucht in een hangmat te hebben geslapen, werden we om half zes 's ochtends opgehaald om in drie uur met een jeep naar een noordelijker gelegen baai te worden gereden, waar we opgepikt werden door een bootje van de Wayuu familie waar we die nacht zouden doorbrengen.

Daar, aan de overkant van de baai, wachtte dan het betoverende landschap dat ons was beloofd. En betoverend was het. Op reis kom je soms van die plekken tegen waarvan je weet dat foto's ze nooit recht kunnen doen en waarvan je nooit echt zal kunnen uitleggen hoe mooi het was. Punta Gallinas is zo'n plek.

Want op Punta Gallinas kun je in de zinderende zon over een zestig meter hoge zandduin lopen die recht voor je neus de turquoise zee in glijdt.

Je kunt er jezelf in het koude water laten zakken. Je kunt er de zoute wind op snuiven. Je kunt er over een stoffige zandweg rijden en tot stilstand worden gemaand door de roadblocks van de 'candy bandits', kinderen die passerende auto's alleen doorlaten in ruil voor snoep. Of je kunt gewoon een beetje schelpen zoeken.

Je kunt er bij een vriendelijke Wayuu-familie in een hangmat slapen

Je kunt er - voor bijna niets - de grootste en sappigste kreeft eten die je ooit hebt geproefd.

En je kunt op een cliff klimmen en gewoon een beetje zitten. Kijken naar hoe onmetelijk groot de oceaan is. Hoe de zon erin wegzakt.

En dan lijkt dat hele 'naar huis gaan' ineens weer heel ver weg.