Zelf doen

Van één ding kun je als backpacker op aan: hoe 'afgelegen, ongerept en onbegaanbaar' een bestemming ook is, er gaat altijd wel een package tour naartoe. Veel te duur en niet echt avontuurlijk. Kun je vaak ook prima zelf. Kost soms bloed, zweet en tranen, maar dan heb je ook wat.

Wij ontdekten eerder op onze reis in Mongolië al het plezier van het maken van je 'eigen tour'. Sindsdien zijn we fan. Dus heb je geen zin in een trip naar de Machu Picchu in schoolreisformatie? Een spoedcursus voor een geslaagde 'doe het zelf-tour'.

1. Hiken is lopen

Ok, first things firtst. Op reis wordt je om te oren geslagen met het woord hiken. Aan iedereen bij wie dat woord intimiderende beelden oproept van door de jungle tijgerende powerwalkers in volledige survivaluitrusting: we kunnen je geruststellen: hiken is gewoon lopen. Niets meer en niets minder. Toegegeven, wanneer van hiken wordt gesproken, is er vaak sprake van iets meer natuur dan de gemiddelde stadswandeling, maar verder is het heus gewoon lopen. We vermoeden dat backpackers het woord in het leven hebben geroepen om hun dagelijkse activiteiten net iets avontuurlijker te laten klinken. Dus laat je vooral niet afschrikken door al die fanatici die zich voor elk ommetje in een speciaal goretex-thermo-antizweet-sneldroog-superpak heisen, compleet met antizwaartekrachtlaarzen en lichtgewicht wandelstokken. Geloof ons maar: op gympies met spijkerbroek gaat het ook prima.

(bovenstaande geldt trouwens ook voor 'trekking')

2. Een gids is ook maar een mens

Hostels, reisbureaus en 'regelmannetjes' zullen je vrijwel altijd wijsmaken dat je naar dat ene gebied alleen met een gids of package tour kunt gaan. Natuurlijk zijn er gevallen waarbij dit werkelijk zo is, maar meestal kun je dit soort verhalen met een korreltje zout nemen. Vaak volstaat het om jezelf de vraag te stellen: dient deze gids om mijn veiligheid te waarborgen of om er meer geld uit te slepen voor de organisator? In het geval van Machu Picchu was het antwoord ons al snel duidelijk. Een tripje naar dit wereldwonder is namelijk geenzins gevaarlijk, maar het kost wel een godsvermogen om er alleen al te komen. Er loopt geen directe autoweg naartoe en de enige treinverbinding kost 70 dollar per persoon VOOR EEN ENKELTJE! (iets met een Chileens monopolie). Dat leek ons voor een ritje van 4 uurtjes een beetje overdreven. En zo begon ons eerste 'doe-het-zelf-avontuur' in Peru: low budget naar Machu Picchu.

3. Waar een tour is, is een weg

Het mooie van al die advertenties voor package tours is dat je er mooi de route van kunt afkijken. Spreekt de blitse folder van een busrit, een tocht in een jeep en een straffe wandeltocht? Dan kun je natuurlijk ook prima zelf die bus pakken, een lift regelen en dat pad afkuieren. En anders biedt de de combinatie van het internet en de immer deelgrage backpackerscommunity uitkomst. Zo vonden wij al snel tientallen posts met beschrijvingen hoe we precies vanuit Cuzco naar Machu Picchu konden komen zonder de 'Chileense duivelstrein' te nemen: namelijk, door zes uur in verschillende minibusjes te zitten en vervolgens de rest van de route van de trein lopend af te leggen langs de rails. Goedkoop? Check. Omslachtig? Check. Mooi: daar houden we van. Dus daar gingen we.

4. Een vlekkeloze tour is een saaie tour

Op reis wordt je doodgegooid met dooddoeners als 'later lach je erom' en 'tegenslagen zijn de leukste reisverhalen'. Maar zoals het wel vaker met cliché's: het is wel waar. Een vlekkeloze tour waarbij je precies op de afgesproken momenten op de uitzichtpunten wordt gedropt, op tijd je boterhammetjes eet en weer bij je hostel wordt afgezet, zul je je niet lang meer herinneren. En dus zijn het de onverwachte wendingen die een tripje tot een avontuur kunnen maken. Zoals de zes uur durende rit van Cuzco naar de plek waar vanuit we langs de treinrails zouden gaan lopen, die plotseling onderbroken werd door een lawine van vallende stenen op een weg vol haarspeldbochten. Al het verkeer vast. En wat doe je dan met z'n allen? Niets. Wachten tot de graafmachine klaar is.

En als dat niet snel genoeg gaat: met z'n allen door de jungle omlaag klimmen naar een ondergelegen weg.

Maar ja, de minibus staat nog boven, dus dan maar achterin een vrachtwagen...

En dan moet de voettocht langs het spoor nog beginnen...

Maar dan dat moment dat je Machu Picchu voor het eerst op de bergkam in de verte ziet liggen.

Want zeg zelf: zo'n onovertroffen stapel stenen is toch al die ontbering waard?

Wat ons meteen brengt op ons volgende en laatste punt:

5. Op ontbering volgt voldoening

Het is een nationale vloek: Nederlanders mogen pas genieten als ze 'het echt verdiend hebben'. Niets aan te doen, we blijven nu eenmaal calvinisten. Dus hup, verdienen maar, die genietmomentjes. Zoals wij in de Colca Canyon bijvoorbeeld, tijdens ons tweede Peruaanse 'doe-het-zelf-avontuur'.

Opnieuw de package tour vermeden, zelf de bus gepakt en aan de wandel gegaan. Achttien kilometer bergaf, steil bergop en weer bergaf. In de brandende zon. Met gympjes die inmiddels wel eens betere tijden gekend hebben. Maar: dan worden je wel in het wild rondsuizende condors beloofd EN: aan het eind een oase. Ja, een heuze oase. Dan heb je dus eigenlijk geen keuze.

Dat is duizelen.

Dat is zweten.

Dat is het af en toe niet meer weten

Maar uiteindelijk is dat keihard winnen

Want na al dat klimmen en blaren kweken, hebben wij calvinistische ploeteraars mooi wel het Hof van Eden verdiend. En laat dat nou ook nog eens echt bestaan...

Ergens verscholen tussen die onherbergzame hellingen en woeste bergtoppen vol gruizig steen en verdroogd gras ligt namelijk Sangalle: een weelderig groen toevluchtsoort vol palmen, klaterende watervallen, zachte grasvelden en frisblauwe zwembaden. En dan volgt het leukste gedeelte van zo'n 'doe het zelf-tour': de 'oogst-em-zelf-voldoening'.

Geen beter gevoel dan na zo'n tocht met een biertje in een strandstoel te ploffen en, geloof het of niet, op de valreep dan toch nog die condor langs zien vliegen. Dan eindelijk je bezwete lijf en stramme spieren in het koele water te laten zakken, terwijl de laatste zonnestralen van de dag door de vallei dansen. Dat is dus wat ze een oase noemen...

Nou, kusje haai en de groetjes thuis maar weer.

Wij zijn er even niet.