Oh oh Beijing

Dit is een ode aan de liefde: de liefde tussen mens en stad welteverstaan. En net als de chemistry tussen twee mensen is de ‘city crush’ vaak even fascinerend als onverklaarbaar. De één vindt het niks, de ander is op slag verliefd. Zoals wij: tot over onze oren. Op Beijing. Oh oh Beijing…

We voelden het meteen. Die eerste drie dagen in Beijing, nu bijna een maand geleden. Zo’n vibe die je actief maakt, die kleuren helderder doet lijken en eten beter doet smaken. Toen schreven we dat vibrerende gevoel nog toe aan het feit dat die dagen in Beijing het begin van onze wereldreis inluidden. Maar bij terugkomst in Beijing vorige week, na drie weken Mongolië, wisten we het zeker: het lag niet aan die eerste dagen. Of aan het feit dat we nog fris en fruitig waren. Het lag aan Beijing.

Hoe avontuurlijk onze tijd in Mongolië ook was, toen we na de vlucht vanuit Ulaanbaatar weer door de straatjes van Beijing liepen, voelde dat een beetje als (oh vergeef ons de horror-uitdrukking) thuiskomen. Tegenover de verstilling van het Mongoolse landschap, barst Beijing bijna uit haar voegen van het leven. En meer nog dan dat, barst Beijing uit haar voegen van de Chinezen. En het leuke van Chinezen is dat ze knettergek zijn.

Want alleen Chinezen kunnen met een stalen gezicht in de metro gaan zitten om zichzelf vervolgens vijf minuten lang krachtig in het gezicht te slaan (even lekker wakker worden…). Alleen Chinezen gaan ’s ochtends met de dertigkoppige staf van een restaurant in militaire opstelling op de stoep staan om elkaar en groupe een verkwikkende massage te geven. Werkmannen die languit op de stoep een tukje doen. Kleine kinderen met broekjes die open zijn aan de onderkant. Diezelfde kinderen die in middenin een winkel even lekker gaan zitten plassen. Masseuses die het nodig vinden om je 60 minuten lang totaal murw te kneden en beurs te beuken. Families gehuld in geheel identieke outfit. Echt, je kunt proberen om ze in één stereotype te vangen, maar onze ervaring is: met Chinezen weet je het nooit.

Want waar we in een eerdere blog nog stelden dat Mongolië een land van tegenstrijdigheden is, moeten we daar nu toch echt op terugkomen: Mongolië is hooguit een land van een groot aantal variaties binnen hetzelfde spectrum. China, dat is een land van tegenstrijdigheden.

Het ingetogen karakter tegenover de fysieke schaamteloosheid (boeren, slurpen, spugen, scheten laten). De aangeharkte harmonie van de Chinese stadsparken tegenover de totale chaos van de straat. De ongekende trots op de eeuwenoude Chineze historie naast de totale nonchalance tegenover het culturele erfgoed (gewoon even wat stenen uit die Chinese Muur halen om een schuurtje van te bouwen. Moet kunnen.)

Vijf dagen lang dompelden we ons onder in al het mooie, lelijke, smerige, goddelijke en bizarre dat Beijing te bieden heeft. Een kleine greep:

Als sardientjes in blik voortschuifelen bij de Forbidden City en het Summer Palace.

Ons even king of the world wanen op een afgelegen stukje Chinese Muur.

Een Game of Thrones-marathon houden in het hostel vanwege een totale baaldag van geen energie/alles is stom/nergens zin in (dus ook niet in foto's nemen)

Lekker vaak op de foto met Chinese families. Gesellog! (let vooral op het knaapje linksonder die er totaal geen zin in heeft)

Naar een eettentje gaan voor een paar kebabjes en eindigen met een hele lamspoot aan het spit

Als een echte local door Beijing met de Chinese OV-fiets.

En na al dat stadse geweld van Beijing zijn we afgereist naar de stad Kunming, in het zuiden van China, waar we in een heel ontspannen hostel een paar dagen de tijd nemen om bij te komen van alle indrukken. Beetje chillen, beetje bloggen, beetje slapen, beetje biertjes drinken.

En oh ja: eten, VEEL eten. Maar daarover later meer...