This one time in the army...

Omdat vorige blog geheel werd opgeëist door serene landschappen, rustieke vergezichten en fotogenieke Mongoolse hoefdieren, moesten we jullie helaas datgene wat onthouden waar het allemaal echt om draait: de roddel en de achterklap. Want de kern van reizen schuilt natuurlijk niet in het schieten van mooie plaatjes en het afvinken van culturele hoogtepunten. De kern schuilt in de omgang met andere mensen. In ons geval vier Israëli. En dat levert avontuur, pret en vriendschap op. Maar ook eh… laten we zeggen een paar lichte irritaties…

Nu moet natuurlijk eigenlijk de verplichte disclaimer volgen, waarin ik uitleg dat ik echt niet racistisch, dan wel antisemitisch ben en ik mensen van één nationaliteit natuurlijk niet over één kam kan scheren, enzovoort. Bij deze. Maar iedereen die zich wel eens in de backpack jungle van hostels, gedeelde trips en kortstondige internationale vriendschappen heeft gestort, weet: op reis geldt nu eenmaal de wet van het stereotype. Alle Nederlanders komen uit Amsterdam, gaan naar de hoeren en roken wiet, alle Zweden zijn knap en alle Fransen spreken slecht Engels. En zo kunnen wij inmiddels uit ervaring aan dat rijtje toevoegen: Israëli zijn zelfverzekerd, dominant, een tikje betweterig en bovendien: ze zijn overal.

En dat niet alleen: ze kennen elkaar ook allemaal. In veertien dagen dat wij met dit gezelschap hebben op getrokken, is er geen guesthouse geweest, waar zij geen groep met andere Israëli aantroffen die ze vervolgens als long lost friends in de armen vielen. Die kenden ze dan van school, of van thuis of van het leger. Wat ons brengt op dat andere ding dat alle Israëlische backpackers gemeenschappelijk hebben: hun diensttijd. Die hebben ze namelijk net afgerond en daardoor zitten ze nogal vol army stories. Niet overdreven: de beroemde ‘bandcamp-grap’ uit American Pie is er niets bij. En net als je denkt dat alle leger-anekdotes nu ongeveer wel gepasseerd zouden moeten zijn, komt er weer eentje. This one time, in the army…

Niet dat het niet handig was op reis, al die leger ervaring. En leerzaam ook. Dankzij Barack weten we nu hoe we de afwas moeten doen met zand of aarde. Dankzij Noam weten we nu hoe we pita’s moeten bakken op een kampvuur en dankzij Omer weet David nu dat je uien het beste zonder olie kunt bakken, omdat dan de aroma’s beter vrijkomen... Ja, dat lees je goed. David, Boca’s sterrenkok en Mister Keukenprins himself, kreeg twaalf dagen lang kookles van een drieëntwintigjarige padvinder die nog geen behoorlijk bord pasta kon koken. En daar komen we op dat tikje betweterigheid waar we het eerder al over hadden. In het gezelschap waarmee we op stap waren, wist IEDEREEN alles, maar dan ook echt ALLES beter. Ook - of eigenlijk met name - als ze er feitelijk de ballen verstand van hadden.

Je moet de ui eerst bakken en daarna pas de olie erbij doen.

Je moet deeg niet in je handpalmen kneden maar je vuisten. Je moet de tent niet hier opzetten maar daar. Je moet de groente niet zo snijden maar zo. Je moet dit niet nu opeten, maar straks. Je moet niet dit doen maar dat. Je moet niet zus doen maar zo.

Na enige analyse schreven we deze onhebbelijkheid maar toe aan de diensttijdperiode, waarin het tonen van initiatief en leiderschap waarschijnlijk sterk wordt aangemoedigd. En eerlijk is eerlijk, de assertiviteit waarmee onze vrienden de wereld tegemoet treden is iets waar wij nog veel van kunnen leren. Want in de categorie ‘krijgen wat je wilt en eisen waar je recht op hebt’ waren zij zonder uitzondering kampioen. Of het nou ging om afdingen, valse beloftes van tour operators of eigenzinnige chauffeurs, in situaties waar wij allang waren afgedropen, gingen zij vaak door tot ze precies gekregen hadden wat ze wilden. En wij zijn vastbesloten om iets van hun vastberadenheid en ‘schijt aan de wereld’- houding mee te nemen op onze volgende avonturen. Want die beleefdheid en sociaal wenselijkheid van ons is natuurlijk aardig, maar het is uiteindelijk onze reis en die maken we maar één keer. Of zoals de Israeli het zeggen: you should fly on your trip.

En gevlogen dat hebben we. Eerst tijdens de paardentrek met zijn zessen. En vanaf het afscheid van Tamar en Barack op dag zes samen met Noam en Omer, met wie we de terugtocht door centraal Mongolie naar Ulaanbaatar maakten. Samen hebben we heel wat bucket list-vinkjes kunnen zetten en hoogtepunten ervaren die we nooit zullen vergeten:

Wildkamperen in een verlaten Mongools landschap.

Wodkaatjes tikken bij volle maan rondom het kampvuur.

Ontbijten met zelfgebakken rozijnenbrood.

’s Ochtends douchen in de ijskoude rivier.

David en zijn rendierlegging die twee weken lang onafscheidelijk waren.

Ons eerste echte Sabbat-diner.

Drie Israeliers luidkeels ' He buschauffeur ik ga je busje slopen' horen zingen

Dag fijne vrienden. Het was fantastisch, overweldigend, te gek en soms hopeloos vermoeiend. We zullen jullie missen.