Sainbainauutjes!

We kunnen het bijna niet geloven, maar onze tijd in Mongolië zit er alweer op. Mongolië: het land op ons verlanglijstje dat altijd de meeste verbaasde reacties opriep. ‘Mongolië? Waarom nou weer Mongolië..?’ En we moeten toegeven dat we dat toen misschien ook nog niet precies wisten. Maar nu wel. Heel goed zelfs.

In welk land bevind je je het ene moment nog in een grasgroen glooiend berglandschap en het andere moment in een woestijn? Heb je het de ene nacht ijskoud en de andere snikheet? Zit je het ene moment tussen de hippe stadsmeisjes en het andere moment tussen de rendiernomaden. In welk land leeft 60 procent van de bevolking in de hoofdstad en is slechts 10 procent van alle wegen verhard? In welk land kun je uren rijden zonder iets tegen te komen, met uitzondering van hier en daar een herder te paard die een kudde schapen, kamelen of yaks in toom probeert te houden?

Nou, in Mongolië dus.

Drie weken hebben wij hier mogen ronddwalen en in die drie weken hebben we zoveel verschillende gezichten van het land gezien dat we Mongolië onmogelijk in één kernwoord zouden kunnen vatten. Zoveel variatie, zoveel extremen en zoveel tegenstrijdigheden, die allemaal toch zo vanzelfsprekend Mongools zijn.

Na onze paardentocht naar het uiterste noorden van het land en de kampeertocht door centraal Mongolië terug naar de hoofdstad, hadden we nog zes dagen te besteden voor we weer terug zouden vliegen naar Beijing. En geen trip naar Mongolië is compleet zonder de Gobi-desert te hebben gezien, zo was ons verteld. So off we went.

En na twee weken rondzeulen met backpacks, proviand, kampeerspullen én twee tot vier Israëli was het heerlijk om weer vrij en wendbaar te zijn: alleen wij tweeën met alleen het hoognodige in twee kleine rugzakjes en verder niets.

In die laatste paar dagen reden we met een Jeep (dank de heer voor four wheel drive) langs een paar van de hoogtepunten die de Gobi te bieden heeft en in die dagen toonde Mongolië NOG meer van haar vele gezichten.

Van een cultureel festival:

Tot een woeste bergvallei:

Van een mini-Grand Canyon:

Tot adembenemende woestijn:

Maar bovenal hebben we die laatste dagen ervaren van welke onschatbare waarde een goede chauffeur kan zijn. Op de terugweg van het noorden naar Ulaanbaatar hadden we samen met Omer en Noam al kunnen ervaren hoeveel invloed een slechte chauffeur kan hebben…

Om te beginnen nam die driver zonder overleg zijn broer mee als gezelschap, waardoor wij een extra passagier in ons busje hadden. Daarnaast rookten ze in het busje, dronken ze gefermenteerde en alcoholische paardenmelk achter het stuur (2%, maar toch…), stopten ze altijd op plaatsen waar we niet wilden wezen en nooit op de plaatsen waar we wel wilden zijn. Vervolgens weigerden ze ons in Ulaanbaatar bij ons guesthouse af te zetten, omdat het busje het centrum niet in zou mogen. En als klap op de vuurpijl reden ze midden op een drukke kruising op een andere auto, waardoor we tussen luid toeterende auto’s genoodzaakt waren om uit te stappen en beladen met al onze spullen een taxi aan te houden.

Nee dan Undah, de driver van die laatste Gobi-trip. Behalve dat hij een beetje Engels sprak (thank the lord!), had hij aan een half woord genoeg, voelde hij precies aan waar we behoefte aan hadden en wanneer en alsof dat nog niet fijn genoeg was, nam hij ons vlak voor onze busreis terug naar Ulaanbataar mee naar zijn eigen huis waar zijn dochter brood met eieren en worst voor ons klaarmaakte, zodat we niet hongerig de bus in zouden gaan. De beste afsluiting van onze trip die we hadden kunnen wensen.

Op weg naar het vliegveld waar we naar Beijing zullen vliegen om de rest van China te gaan verkennen, kijken we terug op onze tijd in Mongolië. Wat we niet zullen gaan missen?

De uren off road in een Russisch busje

De eindeloze Mongoolse zeikmuziek in bussen en auto’s De ‘waterijsjes’ van zure paardenmelk Lompe taxichauffers die je ’s nachts proberen op te lichten De weeïge lucht van zuivel en muf vlees Dronken mannen die je duwen en heel hard ‘Give me thousand!’ roepen In schijthuisjes balanceren op wiebelende en volgescheten houten planken Het onhandelbare monopoly-geld Drivers die niet communiceren Vlees deeg zuivel vlees deeg zuivel vlees deeg zuivel vlee…

En wat we zeker wél zullen missen:

Het betoverende landschap Het gevoel van een afvaltweg na 13 uur hobbelen Kleuters die zonder zadel op paarden galloperen De sensatie van een warme douche na 3 dagen Dat iedereen met een auto een taxi is De smaak van verse Khuuzuur Drivers die wel communiceren De mooie meisjes De gastvrije nomaden De rendieren De kreunende kamelen De Black Market De zonsondergangen

De sterrenhemel

Absolute stilte

Tabee voor nu! See you in China!