Naar het einde van de wereld

Paardrijden naar het einde van de wereld. Slapen in een Tipi tegen de grens van Siberië. Wakker worden in een vallei volrendieren. Soms is een ervaring zo overweldigend dat je zeker weet dat geen foto of blog er ooit recht aan kan doen. Maar we kunnen natuurlijk altijd een poging wagen.

Het avontuur begon ongeveer twee weken geleden. Het plan was gesmeed, de bustickets naar het noorden waren gekocht en de boodschappenlijst voor proviand was opgesteld: ’s Ochtends pap, ’s middags aardappelpuree en ’s avonds pasta of rijst. Nee, het houdt bepaald niet over als je op trektocht gaat, maar dat ‘back to basic’-gevoel heeft ergens ook z’n charme.

Omdat wij qua uitrusting beduidend minder goed voorbereid waren op kampeeruitstapjes tegen de grens van Siberië dan onze reisgenoten, brachten we op de dag van vertrek nog een bezoekje aan de befaamde ‘Black Market’ in Ulaan Baatar. Een markt waar je voor een appel en een ei werkelijk ALLES kunt kopen, van gereedschap tot kleding, tot meubels, tot kampeerspullen. Allemaal ‘van de vrachtwagen gevallen’ natuurlijk, maar zoiets kan de pret voor ons zunige Hollanders niet drukken. Voor het luttele bedrag van 35 euro kochten we daar: lichtgewicht reiskommetjes om uit te eten, twee warme leggings, een regenjas, een heuptas voor de camera, een hoed en twee winddichte fleecetruien. En Israëliers kochten een bijl. Want, zeg nu zelf, wat is een trektocht zonder bijl…? Bij ons riep de aankoop vooral ‘I Know What You Did Last Summer’-achtige beelden op (vooral in combinatie met de donkergroene regenjassen) maar onze reisgenoten waren als een kind zo blij mee. En dat is ook wat waard.

De gevreesde busride from hell van Ulaan Baatar naar Móron bleek reuze mee te vallen, omdat we in verband met het hoogseizoen niet in een minibusje, maar een grote streekbus werden vervoerd. In Möron overnachtten we in het guesthouse van Saraa. Een Mongoolse – maar prima Engels sprekende – dame, die de trip verder voor ons zou regelen. Bij haar huurden wij een tent, twee matrasjes en slaapzakken en boekten we twee gidsen en maar liefst tien paarden: zes voor ons, twee voor de gidsen en twee voor onze bagage. De volgende dag vertrokken we richting de nog noordelijkere plaats Tsaganur, niet ver van de plek waar we onze horsetrek zou beginnen. Met die rit hadden we dan toch nog die busride from hell te pakken. Elf uur lang ploeterde het Russische minibusje over het onbegaanbare Mongoolse landschap. En elf uur lang werden we genadeloos door elkaar geschud en murw gebeukt tegen de stoelen, de deuren of zelfs het plafond van het busje. Wij zweren vanaf nu plechtig een ritje op gelukzalig glad asfalt nooit meer voor lief te nemen…

De volgende dag kon het grote avontuur dan echt beginnen. De bagage werd op de paarden gebonden en wij kregen allemaal een paard toegewezen. Floor was niet helemaal gerust op de blik in de ogen van de relatief grote schimmel die al snuivend en protesterend naar haar toe werd geleid. Maar als je ‘ja’ zegt tegen een Mongools paardenavontuur moet je natuurlijk niet kinderachtig doen, dus bestijgen maar. Een beetje onwennig stapten we achter de gidsen aan, het open veld over, de heuvels in. Toch een vreemd gevoel, zo’n enorm beest onder je, met een eigen wil en een temperament dat je nog niet kent. En aan temperament geen gebrek, zeker niet bij het paard van Floor dat steeds als een razende vooruit wilde en het commando ‘stoppen!’ graag met een paar korreltjes zout nam. Ook David had even een angstig momentje toen hij wat water wilde drinken en het paard schrok van het geluid van de plastic fles. Ons was van tevoren al verteld: Mongoolse paarden zijn klein, maar sterk en wild. En daar bleek geen woord van gelogen.

Maar de ongemakken van een paar druppels angstzweet en pijnlijke billen even daargelaten, wat was het ONGELOOFLIJK MOOI! De schoonheid van het landschap is bijna niet te beschrijven. Dichte bossen, glooiende heuvels, frisgroene valleien en klaterende beekjes glinsterend in de zon. Om daar te paard doorheen te rijden met in de wijde omtrek niemand anders dan ons eigen reisgezelschap was adembenemend. Het gevoel dat je echt naar het einde van de wereld rijdt, dat is iets dat we nooit meer zullen vergeten.

En alsof het allemaal nog niet sprookjesachtig genoeg was ontwaarden we na zeven uur rijden dan het dorp van de Tsaatan: een verzameling witte tipi’s in een weeldig groene vallei en te midden van het tentenkamp: een enorme kudde rendieren. Na het ontvangst door de Tsaatan-familie (een bak met brood en rendierkaas en een oude vrouw die onophoudelijk ‘Eat! Eat! Eat!’ riep) doken we onze eigen tipi in om rondom het vuur van een houtkacheltje uitgeput in slaap te vallen.

De dag die we als gasten van de nomaden in het rendierkamp doorbrachten was mooi, maar ook vervreemdend. Het feit dat je in een tipikamp bent, tegen de grens van Siberië, omringt door rendieren, dat is iets dat maar lastig tot je door wil dringen. Hoe vaak je ook om je heen kijkt en hoe stevig je jezelf ook in je arm knijpt, het lijkt toch een hallucinerende droom. De rendieren die naar je toelopen, je hand likken en zelfs hun hoofd even door de ingang van je tipi steken. En de nomaden die de dieren 24 uur per dag in de gaten houden, omdat ze net twee rendieren zijn verloren door aanvallen van wolven. Just another day in the reindeercamp...

Onze aanwezigheid in het kamp als gasten van de nomaden vervult ons met een dubbel gevoel. Je weet dat zij aan ons bezoek verdienen en dat zij die inkomsten nodig hebben om te overleven. En ondanks de vriendelijke gezichten en gastvrije houding van de Tsaatan, kunnen we het gevoel niet onderdrukken dat we inbreuk maken op hun dagelijkse leven. Floor zoekt haar toevlucht bij de kinderen die dolblij zijn met de ballonnen die we hebben meegenomen. En das het mooie. Met kinderen heb je geen taal of beleefheden nodig. Geen ongemak of onderbuikgevoelens. Gewoon een beetje aftasten, beetje spelen, beetje lachen. Een paar ballonnen en alle tijd van de wereld. Meer heb je niet nodig.

To be continued...